Toen er iemand in de namiddag in korte broek en blootvoets op de voordeur van de Livingroom van Rootstime aanklopte, binnenstapte en ongeremd met een brede glimlach zei: “zo te zien moet ik hier zijn…”, dan was het me snel  duidelijk dat dat de zanger, componist, gitarist en kunstenaar RALPH DE JONGH was. Hij keek even rond, ging naar buiten en haalde dan maar liefst zes gitaren en een paar houten klompen uit een Volvo die aan de andere zijde van de straat geparkeerd stond. Ralph de Jongh trad vrijdagavond in Halen nog eerst solo op, om daarna op zaterdag met band (met o.a. Tim Birkenholz op gitaar) op Duvelblues in Puurs -we waren er bij en kunnen het dus weten- voor een volle tent de show te stelen.

Ralph, 48 jaar en net geen twee meter lang, is zowat de meest productieve artiest die, na duizenden recensies van bijna evenveel artiesten c.q. bands die ik ondertussen voor Rootstime schreef, ik ken. Toen ik hem voor zijn optreden interviewde, werd het me verder ook duidelijk dat deze creatieve rebelse “buzy bee” uit Noord-Brabant sympathieën had met collega-schilders van de Cobra-groep. Karel Appel, die bij de groep behoorde, deed er met zijn uitspraak “ik rotzooi tegenwoordig maar wat aan…” ooit nog een schepje bovenop. Ralph weet nooit, zeker als hij alleen optreedt, wat / in welke volgorde en wanneer hij gaat zingen en spelen. “Wat op dat moment in hem opkomt” dat bepaalt zijn setlist die er nooit fysiek ligt. Zijn klompen, zijn handelsmerk, dat is de enige zekerheid, want die heeft hij nodig om het ritme erin te drammen.

Voor het publiek in Halen deed Ralph twee sets, die niet alleen door de prachtige Mick Jagger-stem die hij heeft, heel boeiend en met momenten ook heel bluesy waren. In de eerste set speelde hij vooral, op de Stones cover na, “nieuwe” nummers. Als ik titels moet noemen, dan waag ik me (met het nodige voorbehoud) aan “Nobody Will Loose You”, “I’m a Fool (for Myself)” en “A Brand New Day”. Het enige uptempo nummer dat hij deed had géén titel omdat het (aldus Ralph) een “improvisatie” was. Dat de cover “Wild Horses” was, is ook een zekerheid. Van de tweede set onthield ik “Somebody Will Know Someday” omdat dat nummer hem linkte aan Harry Muskee, de medeoprichter en frontman van de legendarische Cuby & the Blizzards én de man die Ralph, hij was toen net geen 30 jaar, in 2004 “ontdekte”. Van de titel ben ik heel zeker, want het nummer staat op hun 1967-album ‘Groeten uit Grollo’. De andere nummers waren o.a. “Are You Ready for the Blues”, “The One Who I Am” en als afsluiter een nummer met veel gehuil, waarvan alle wolven in België opschrikten. Afsluitend nog het volgende voor wie nog méér over deze Ralph de Jongh wil weten. Er is zijn uitgebreide vinyl/cd-verzameling die je uren/dagen bezig  houdt, je kan zijn schilderijen gaan bekijken / kopen ergens in een galerij in Nederland en Duitsland én, luister ook eens naar het interview dat we voor zijn optreden met hem deden!

“Een soms rare, maar interessante lange man op klompen!...”

interview

Eric Schuurmans